Istnieją wyraźne dowody na to, że rodzice wywierają ogromny wpływ na dzieci. Niemal wszyscy rodzice doświadczają presji, próbując sprostać wyzwaniom związanym z wychowaniem dzieci, zwłaszcza na pierwszych etapach rozwojowych dziecka. Presja ta może wzrosnąć do stosunkowo wysokich poziomów, między innymi z powodu nastrojów dzieci Dlatego rodzice muszą stawić czoła nowym wyzwaniom i poradzić sobie z ogromną presją. Stres rodzicielski, bezpośrednio związany z wychowywaniem dzieci, ogólnie odnosi się do poczucia napięcia, które często uniemożliwia rodzicom prowadzenie spokojnego życia. Taka presja wynika z poczucia spadku i braku zdolności rodzicielskich, bycia zmuszonym do odgrywania innych ról życiowych i braku wsparcia społecznego, a także z negatywnych doświadczeń emocjonalnych i stanów, takich jak lęk, strach, zmartwienie i wyczerpanie w praktyce rodzicielskiej.
Jednym z najważniejszych zadań rodzica jest wspomóc swoje dziecko w rozwinięciu bezpiecznego i sprzyjającego stylu przywiązania, który będzie oddziaływał na życie i wydźwięk relacji również w życiu dorosłym. Przywiązanie to głęboka i długotrwała więź, która łączy jedną osobę z drugą. Zgodnie z teorią przywiązania, od urodzenia dzieci potrzebują ludzi wokół siebie. Wkrótce stają się wybiórcze, u kogo szukają kontaktu, nawiązując relacje z najważniejszymi opiekunami. Te przywiązania ewoluowały jako mechanizm przetrwania, wyjaśniając, dlaczego rodzice i inni opiekunowie mają tak kluczowe znaczenie dla rozwoju dzieci.
Prawie wszystkie dzieci mają jedną lub więcej postaci głównego przywiązania. Odkryto, że dzieci, wychowanie w towarzystwie rodziców, którzy są w większości dostępni emocjonalnie i reagują na potrzeby dziecka oraz wspierają i konsekwentnie rozwijają tak zwane „bezpieczne przywiązanie”. W przeciwieństwie do tego, dzieci, które są pod opieką w sposób mniej niezawodny, konsekwentny i reagujący, częściej rozwijają relacje charakteryzujące się ambiwalencją, unikaniem lub dezorganizacją.
Dzieci potrzebują opieki, w której rodzina promuje pozytywne zdrowie emocjonalne i dobre samopoczucie oraz wspiera ich ogólne zdrowie psychiczne, w tym pozytywne poczucie siebie, a także umiejętność radzenia sobie w sytuacjach stresowych, łagodzenia pobudzenia emocjonalnego, przezwyciężania lęków i akceptowania rozczarowań i frustracji. Rodzice i inni opiekunowie są niezbędnymi zasobami dla dzieci w radzeniu sobie z pobudzeniem emocjonalnym i przykładem w radzeniu sobie z zachowaniem. Służą w tej roli poprzez pozytywne afirmacje, okazywanie miłości i szacunku oraz wzbudzanie poczucia bezpieczeństwa. Zapewnienie wsparcia przez rodziców pomaga zminimalizować ryzyko zachowań, które mogą upośledzać przystosowanie i zdolność dzieci do dobrego funkcjonowania w domu, szkole i społeczności. Takie objawy, jak skrajna lękliwość, bezradność, beznadziejność, apatia, depresja i wycofanie są wskaźnikami trudności emocjonalnych obserwowanych u bardzo małych dzieci, które doświadczają niewystarczającej opieki rodzicielskiej.
Rodzice mają wpływ również na kompetencje społeczne, a dzieci posiadające podstawowe kompetencje społeczne są w stanie rozwijać i utrzymywać pozytywne relacje z rówieśnikami i dorosłymi. Kompetencje społeczne, które przeplatają się z innymi obszarami rozwoju, mogą wpływać również na zdolność dzieci do komunikowania się. Podstawowe umiejętności społeczne obejmują szereg zachowań prospołecznych, takich jak empatia i troska o uczucia innych, współpraca, dzielenie się i przyjmowanie perspektywy, z których wszystkie są pozytywnie powiązane z sukcesami dzieci zarówno w szkole, jak i poza nią, i mogą być wspierane przez rodziców i innych bliskich opiekunów. Umiejętności te są związane z przyszłym sukcesem dzieci w szerokim zakresie kontekstów w życiu dorosłym (np. szkoła, praca, życie rodzinne).